Μυικές θλάσεις

Μυϊκές θλάσεις κατά την άθληση / άσκηση

Οι μυϊκές θλάσεις είναι πολύ  συχνοί τραυματισμοί σε αθλητές που φτάνουν το 55% των οξέων αθλητικών τραυματισμών. Βέβαια πολύ συχνά μυϊκές θλάσεις παθαίνουν και άτομα τα οποία γυμνάζονται για τη βελτίωση της υγείας τους, ή απλά για χόμπι . Οι τραυματισμοί αυτοί αφορούν διάφορα αθλήματα όπως το γνωστό crossfit, η γιόγκα, και γενικά κάθε άθλημα το οποίο μπορεί να έχει κινήσεις στις οποίες διατείνονται κάποιες μυϊκές ομάδες.

Μυϊκές θλάσεις κατά την καθημερινή δραστηριότητα

Συνεπώς οι μυϊκές θλάσεις δεν είναι τραυματισμοί των επαγγελματιών, αλλά και του μέσου καθημερινού ανθρώπου και μάλιστα συχνά ο μηχανισμός του τραυματισμού μπορεί να μη σχετίζεται καν με αθλητική δραστηριότητα. Για παράδειγμα ένα γλίστρημα στο υγρό πάτωμα του σπιτιού ή τη μπανιέρα μπορεί να οδηγήσει σε θλάση των προσαγωγών μυών στο πόδι. Με παρόμοιο τρόπο μια προσπάθεια να προλάβει κανείς το λεωφορείο μπορεί να προκαλέσει θλάση στη γάμπα.

Οι μύες που τραυματίζονται πιο συχνά είναι οι οπίσθιοι μηριαίοι, ο ορθός μηριαίος (ένας από τους μύες του τετρακεφάλου) και το εσωτερικό τμήμα του Γαστροκνημίου (θλάση γάμπας ή κοινώς τράβηγμα της γάμπας).

Οι τραυματισμοί αυτοί μπορεί να κρατήσουν τον ασθενή εκτός δραστηριοτήτων για μεγάλο διάστημα εάν είναι εκτεταμένοι ή εάν δεν αντιμετωπιστούν σωστά. Συχνά η πίεση των υποχρεώσεων του αθλήματος, της ομάδας αλλά και η επιπόλαια εκτίμηση και η  ελλιπής αποκατάσταση οδηγούν  σε φαύλο κύκλο επανατραυματισμών που συχνά καταλήγει  σε πλήρη διακοπή κάθε αθλητικής δραστηριότητας.

Εάν ο ασθενής δε λάβει σοβαρά υπ’ όψιν τη σοβαρότητα της κατάστασης μπορεί να προκληθεί ακόμη σοβαρότατη ρήξη μυϊκών ινών ή και όλου του μυ σε κάποιες περιπτώσεις. Η σοβαρότερη επιπλοκή είναι να εξελιχθεί το πρόβλημα και από μια μυϊκή θλάση να γίνει ένα χρόνιο πρόβλημα με τεράστιο αντίκτυπο όχι  μόνο στην υγεία του τραυματισμένου μυ, αλλά και στη συνολική σωματική και ψυχική υγεία του ασθενή.

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν είναι πάντα εύκολη, διότι εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες όπως το πόσο εκτεταμένος είναι ο τραυματισμός, το είδος της βλάβης, το πόσο σωστά έγινε η εξέταση και η κατηγοριοποίηση της βλάβης,

εάν έμεινε ακινητοποιημένο το μέλος και για πόσο διάστημα, εάν υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την επούλωση και αποκατάσταση (ζάχαρο, λήψη φαρμάκων για άλλα νοσήματα κλπ) , το πόσο συμμορφώνεται ο ασθενής στο πρόγραμμα αποκατάστασης και εάν αυτό το πρόγραμμα είναι σωστά σχεδιασμένο.

Τα καλά νέα είναι ότι οι μύες είναι δομές του σώματος που έχουν πλούσια αιμάτωση και όταν  υπάρχει πλούσια αιμάτωση  η επούλωση μπορεί να γίνει με τις καλύτερες συνθήκες, όταν το πρόγραμμα αποκατάστασης για τις μυίκές θλάσεις είναι σωστά σχεδιασμένο.

Κάποιες θλάσεις συμβαίνουν μετά από  άμεσο τραυματισμό όπου σχηματίζεται ο γνωστός μώλωπας (αιμάτωμα). Μπορεί να έχει μεγάλη ή μικρή έκταση και ο πόνος συνήθως είναι έντονος εάν και το κτύπημα ήταν εκτεταμένο. Σε περιπτώσεις όπου ο τραυματισμός προκλήθηκε από κοφτερή επιφάνεια συνυπάρχει πληγή.

Άλλο είδος τραυματισμού είναι ο έμμεσος , που είναι τα γνωστά «τραβήγματα» που μας λένε οι διάφοροι ασθενείς. Αυτού του είδους οι βλάβες κατηγοριοποιούνται σε μη δομικές και δομικές. Στους μη δομικούς τραυματισμούς δεν υπάρχει εμφανής ανατομική βλάβη στις μυϊκές ίνες. Η άλλη κατηγορία είναι οι δομικές βλάβες όπου υπάρχει ρήξη μυϊκών ινών. Η ρήξη αυτή μπορεί να είναι μεγάλης ή μικρής έκτασης. (λεπτομέρειες εδώ λινκ)

Αυτή είναι η φάση της λειτουργικής αποκατάστασης. Οι ασκήσεις είναι γενικές αλλά και ειδικά προσαρμοσμένες στο άθλημα ή το χόμπι του ασθενούς. Πρέπει να έχουν προοδευτική αύξηση  του βαθμού δυσκολίας. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν βάρη, λάστιχα αντίστασης, όργανα εκγύμνασης ,όπως το total gym  και συνδυασμοί ασκήσεων. Όσο η επούλωση, η δύναμη και η αντοχή προοδεύουν, μπορούν να γίνονται ασκήσεις με υψηλό βαθμό δυσκολίας, όπως για παράδειγμα τα nordics στις κακώσεις των ισχιοκνημιαίων μυών.

Μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει ο ασθενής πατερίτσες, ζώνη ή να κρεμάσει το μέλος ανάλογα με το πού είναι η βλάβη. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί παυσίπονη φαρμακευτική αγωγή. Τα αντιφλεγμονώδη ίσως απαιτηθούν για να μετριάσουν μια ανεξέλεγκτη φλεγμονή, αλλά ο στόχος δεν είναι να σταματήσει η φλεγμονή  διότι αυτή είναι μια φυσιολογική διαδικασία που είναι αναγκαία  για να γίνει σωστή επούλωση.